Babia Góra - Dzień I

Sobota, 11 października 2014 · dodano: 03.05.2015 | Komentarze 1

Po pół roku nareszcie wracam na BS. Nowy lapek gotowy do działania, więc można uzupełniać wpisy.
Nie będą one tak dokładne, jak te robione na świeżo, ale będę nadrabiał zdjęciami.

Na początek Babia Góra.

Trasa:

Skawica > Hala Krupowa (1152)  > Złota Grapa (1241) > Polica (1369) > Cyl Hali Śmietanowej (1289) > Przełęcz Krowiarki (1012) > BABIA GÓRA (1725) > Przełęcz Brona (1408) > Schronisko PTTK Markowe Szczawiny (1188)

Dystans:
~ 23,2 km

Przewyższenie:
~ 1727 m


Z domu wyjechaliśmy o godzinie piątej. Wszystko było ok, aż do momentu, kiedy jadąc przez Nowy Sącz zaczęło coś stukać w prawym przednim kole. Zatrzymaliśmy się na przystanku, aby zlokalizować przyczynę stukania. Okazała się nią olbrzymia pinezka wbita w oponę. Wyjęliśmy ją.... a powietrze zrobiło pssssss......
Nie było rady, musieliśmy zmienić koło. Zapasówka nie była wyciągana od lat ale na szczęście do czegoś się nadawała. Jedyny szczegół, który utrudnił dalszą jazdę to to, że miała ona mniejszą średnicę niż pozostałe koła, tak więc trochę znosiło samochód przy jeździe.
W pewnej miejscowości, której nazwy w tym momencie nie potrafię już sprecyzować, znaleźliśmy punkt kontroli pojazdów. Tam wymienili nam oponę (samego koła nie wymieniliśmy z powrotem, nie było czasu, to się zrobi przed drogą powrotną).

W Skawicy, czyli naszym punkcie początkowym byliśmy gdzieś po godzinie dziewiątej. Samochód zostawiliśmy u jakiejś miłej Pani na podwórku.



Wszystko gotowe


Już na miejscu. Za moment czas wyruszać



Owe zapasowe kołoNasz cel to oczywiście Diablak. Zaczęliśmy niebieskim szlakiem, który zaprowadził nas do schroniska PTTK na Hali Krupowej. Przez całą trasę widoki przepiękne, cudowna polska, złota jesień, pogoda wymarzona. Już na samym początku musieliśmy się rozbierać.


Kijki idą w ruch


Pierwsze widoki






Widok z Hali Krupowej












Z Hali Krupowej ruszyliśmy czerwonym szlakiem na zachód w kierunku Przełęczy Krowiaki. Po drodze zaliczyliśmy Policę i Cyl Hali Śmietanowej. Przez cały odcinek krajobraz zmieniał się z każdym kilometrem.
Na początek odcinek usłany starymi, zeschniętymi drzewami, następnie aleja połamanych przez wiatr drzew. Były ich dziesiątki, gdyby nie przecinka, przejście przez szlak byłoby nie lada sztuką.
Później wyjście na otwarty teren z widokiem na sterczące jak igły resztki drzew, z Babią Góra w tle.
Zaraz przed przełęczą udało nam się zobaczyć okazałego Myszołowa, który przez kilkaset metrów 'prowadził' nas przelatując z drzewa na drzewo. Niestety ciężko było mu zrobić dobre zdjęcie. Trzymał zbyt duży dystans.






Wiatrołomy






Pomnik katastrofy samolotu LOTu




Rzut na Diablaka

Na przełęcz dotarliśmy o 13:30
Tam kupiliśmy bilety do parku i zrobiliśmy przerwę na odpoczynek i jedzenie. Do Babiej zostało nam jakieś 5 kilometrów. Początkowy odcinek lasem, później kosodrzewina a na koniec tylko porosty i kamienie. Widoki bardzo ładne, ale niestety widoczność nam nie dopisała.


Przed nami przełęcz Krowiarki


Mapa na Krowiarkach


Postój przed podejściem dnia


Zaczynamy podejście


Widoczność niestety słabiutka


Panorama na Babiogórski Park Narodowy















Na szczycie udało się nam upolować gościa, który zrobił nam wspólne foto. Spędziliśmy tam jakieś pół godziny i ruszyliśmy w stronę schroniska.




Sam szczyt


Kontemplacja przyrody na szczycie




Początek zejścia




Gra cieni







Zanim weszliśmy między drzewa, zatrzymaliśmy się, żeby zobaczyć zachód słońca. Nie był może kosmiczny, ale był ładny ;)













Pod schroniskiem byliśmy o 18:30. Ostatnia godzina do latarek.


Już po zachodzie

Babia Góra - Dzień II

Piątek, 10 października 2014 · dodano: 05.05.2015 | Komentarze 0

Dzień II.

Trasa:Schronisko PTTK Markowe Szczawiny (1188) > Sulowa Cyrhla (881) > Zawoja, Policzne (707) > Mosorny Groń (1038) > Cyl Hali Śmietanowej (1289) > Polica (1369) > Złota Grapa (1241) > Skawica (457)

Dystans:
~19,8 km

Przewyższenie:
~800 m

Noc spędziliśmy w schronisku, nie tak jak było planowane - pod schroniskiem, w namiocie. Okazało się, że nawet pod schroniskiem nie można rozbić namiotu, bo park narodowy... Czego już nie robią, żeby zedrzeć z ludzi kasę.
Dostał się nam pokój czteroosobowy, dzieliliśmy go z całkiem miłą parą. Spało się nawet wygodnie, a niesione namioty możemy uznać, za balast niesiony dla treningu.

O ósmej ruszyliśmy w drogę. Od rana ciepło, ale też wietrznie.
Czarnym szlakiem w kierunku Kolistej Polany, a później aż do drogi asfaltowej prowadzącej do Przełęczy Krowiarki.


Nasze schronisko


Poranek







Na dużej części tego odcinka widać mocną ingerencję człowieka, czego dowodem jest poniższe zdjęcie. Co tam będą budować, autostradę, czy może mam się czuć jak w parku miejskim? Po co taka olbrzymia przecinka i cały szlak wyłożony jakimiś kamieniami i krawężnikami?
Pomijając to, teren bardzo malowniczy i ludzi mało.


Autostrada pod Babią Górą




Pod wodą :D





Po przecięciu asfaltu nareszcie natrafiliśmy na konkretne podejście - Mosorny Groń. Na tym odcinku zboczyliśmy ze szlaku i poszliśmy równolegle z wyciągiem. Wyglądało to fajnie, my we dwóch drzemy pod górę, a reszta ludzi jedzie sobie na siodełkach.
Podczas tego podejścia trochę nas przysmoliło, choć na górze oczywiście wiało.












Ze szczytu widać było piękną panoramę na Biabią w chmurach.
Po chwili przerwy i zjedzeniu batonów ruszyliśmy żółtym szlakiem w kierunku Policy. Na Hali Śmietanowej wbiliśmy się na czerwony szlak, którym szliśmy pierwszego dnia i już tą samą trasą dotarliśmy do punktu wyjściowego.








Koniec dobrego, asfalt...

O 14:30 byliśmy pod samochodem. Pożegnaliśmy się z panią, która użyczyła nam swojego podwórka i zadowoleni wyprawą pojechaliśmy do domu.

Było warto!

Pagorzyna

Czwartek, 9 października 2014 · dodano: 25.01.2015 | Komentarze 0

W piękną, lecz wietrzną pogodę wybrałem się na przejażdżkę po okolicy. Trasę wybrałem nie bez powodu. Na początek w kierunku Krygu, pod mocny halny wiatr. Za kościołem w lewo i z bocznym wiatrem w stronę Wójtowej.






W Wójtowej znów w lewo. To ten moment, na który czekałem. Wiedziałem, że prosta w Wójtowej nie zawiedzie, i nie zwiodła. Cały czas około 50 km/h z mocnym wiatrem w plecy.



Za kościołem skręciłem w prawo, na Pagorzynę. Tamtędy przyjemnymi dróżkami dotarłem do podjazdu pod leśniczówkę.



Podjazd pod leśniczówkę w Pagorzynie




Na koniec jeszcze pojechałem na Korczynę, na szczyt.


Korczyna,widoki na okolice

Powrót ze Święcan, nocą przez Kryg

Środa, 8 października 2014 · dodano: 04.01.2015 | Komentarze 0

Święcany, Biecz, Libusza - samemu.

Pozniej nocna z Arkiem. koło Kingi, w prawo, Kobylanka, centrum, Kryg, kraken, dom.

temp. 8-14

Zachód słońca z Liwocza, prawie...

Wtorek, 7 października 2014 · dodano: 04.01.2015 | Komentarze 0

Celem dzisiejszej wycieczki jest zobaczenie zachodu słońca z platformy widokowej na Liwoczu. Wraz z Arkiem wyjeżdżamy ok. 15.30. Ładnie słonecznie, ale trochę przymglone i wieje chłodny wiatr.

Jedzie się świetnie, jesienne kolory drzew pięknie dekorują krajobraz. Na Kurpielu wykręcam 80.27 km/h, co jest moim drugim życiowym wynikiem, jakże niewiele brakło do pobicia 80.49 km/h.
Trasa w pierwszą stronę bardzo podobna jak rok temu, z tym, że nie jedziemy przez Lisów, a przez Przechody. Później już tak samo, okrążamy górę i podjeżdżamy głównym podjazdem asfaltowm, o długości 4,5 km. Ma on dwie ostrzejsze ścianki ~20% i dużo zakrętów, więc ciężko bardzo rozpędzić się na zjeździe. Końcowy odcinek po szutrze, to Droga Krzyżowa ze stacjami po prawej stronie.


Przedmieścia Święcan


Widok na pobliskie pagórki






Już widać Liwocz


Góra Liwocz


U stóp góry


Liwocz - 4,5 km podjazdu, zaczynamy


Podjazd przyjemną, nieruchliwą drogą


Ostatni kilometr z hakiem po kamieniach

Na szczycie jest kapliczka z z okazałym krzyżem oraz platformą widokową. Zostawiamy rowery na dole i po schodach wychodzimy na taras. Widoczność dość słaba. Czekamy na zachód, trochę wcześnie się zjawiliśmy. Po jakiś 30 minutach rezygnujemy. Wiatr przewiewa nas do szpiku kości, nie da się wysiedzieć. Zresztą póki co, wygłada, że zachód będzie przeciętny.


Tablica informacyjna



Widok z platformy na wschód


Przymglone było


Panorama z Liwocza

Wspaniała panorama wykonana przez Arka


Niedługo przed zachodem słońca, niestety nie doczekaliśmy z powodu zimnego wiatru

Zjeżdżamy na dół i przy drodzę głównej skręcamy w prawo.Wracamy trasą, którą jeszcze nie jechaliśmy. Nawet nie pamiętam, co to za wsie były.


Czas na zjazd



Krzyż w Ujeździe

Szybko zaczynamy żałować, że nie doczekaliśmy zachodu na szczycie. Okazuje się być krwisty, jak cholera. Niestety, już za późno. Ostatnia część trasy już po ciemku, jedziemy przez Skołyszyn, tam zatrzymujemy się, żeby nakupić wałówki na wieczorne oglądania filmów. Na koniec jeszcze podjazd pod Kurpiel od strony Siepietnicy.


Krwisty zachód słońca

Dojazdy

Wtorek, 7 października 2014 · dodano: 27.12.2014 | Komentarze 0

Podczas urlopu

Bieszczady we mgle

Niedziela, 5 października 2014 · dodano: 27.12.2014 | Komentarze 0

Gdy zadzwonił nam budzik, to nie wiedzielismy co się dzieje. A tak, to już piąta rano, Pora wstawać.

O szóstej siedzimy już w samochodzie, a o ósmej ruszamy w trasę w formie pętli, która wygląda tak:

Wołosate (738 m.n.p.m.) > Przełęcz Bukowska (1127 m.n.p.m.) > Halicz (1333 m.n.p.m.) > Tarnica (1346 m.n.p.m.) > Wołosate
Długość: ~20 km
Przewyższenie: 967 m

Dość długi początek trasy wiedzie drogą asfaltową, później kamienistą przez las. Nie jest jakoś specjalnie atrakcyjny. Gdy w końcu wchodzimy na normalny szlak przestrzeń się otwiera, a przy okazji zalewa nas mleko. Widocznść w granicach 20 metrów. Widać niewiele, ale ma to swój ciekawy klimat.
Przy jakiś skałkach zatrzymujemy się na krótką przerwę, aby coś zjeść. Mgła osiada na ubraniach, wszystko od zewnątrz jest wilgne.


Mgły nad Bieszczadami


Zaraz wyruszamy


Tutaj mgła jeszcze nie tak gęsta


Budka z biletami do parku


Początkowo drogą kamienistą


Pierwsze widoki po wyjściu z lasu


Zalało nas mleko



Mlecyki, ostatnie w sezonie





Idziemy bardzo wolno, ta mgła w ogóle nie chce się rozejść, czekamy. Wreszcie około trzynastej znika, a nam ukazują się góry. Nie jest to jakaś super, mega widoczność, ale jest dużo lepiej.


Zaczyna przewalać mglę


Coś więcej już widać






Zejście z Halicza


Bieszczady w pełnej krasie















Przełęcz przed nami

Na przełęczy odbijamy w prawo na Bukowe Berdo i podchodzimy pod ostrą ściankę. Tam kilka fot i zawracamy w kierunku Tarnicy.



Ze szczytu jest na co popatrzeć. Słońce chyli się już ku zachodowi, a dookoła przewalają się chmury.


Widok z Tarnicy, niedługo przed zachodem słońca





Zachód słońca...

Kończymy praktycznie równo z zachodem słońca. Dobry wypad. Pogoda w sumie dała radę.

Przehyba, Przehybel, Pohybel - jak kto woli

Sobota, 4 października 2014 · dodano: 22.12.2014 | Komentarze 4

Na lotnisku w Polsce jestem o północy. Tam czeka na mnie tata z Arkiem. Pakuje się i jedziemy. Arka zostawiamy u niego i sami wracamy do nas. O drugiej jesteśmy w domu. Przed spaniem znosimy jeszcze ze strychu rower, zakładam pedały i oliwię łańcuch. O trzeciej idziemy spać.
Pobudka o ósmej, przygotowań ciąg dalszy, dobre śniadanie, o dziewiątej wpada Arek, zaraz potem Kuba.
O dziesiątej wyjeżdżamy.
Za mną cały tydzień pracy, choroby i antybiotyku... i jeszcze ta podróż i niedospana noc... Obawiam się, że to będzie ciężki wyjazd, zwłaszcza, że celem jest Przehyba (dla bardziej wtajemniczonych Pohybel, bądź też Przehybel). Jedzie się całkiem fajnie. Kierunek: południowy zachód. Na rozgrzewkę płaski odcinek do Gorlic i dalej. Pierwszy dłuższy podjazd to podjazd pod Ropę. Idzie gładko.
Chłodno, mgliście - tak przez cały czas.




Za sprawą mgły widoczność bardzo słaba

W Grybowie na światłach odbijamy w lewo na Ptaszkową i bocznymi drogami dojeżdżamy do Starego Sącza. Po drodze zaliczamy długi i stromy podjazd.


W Grybowie


Przyjemnymi, bocznymi drogami


Wygibasy z plecakeim


O mało co nie skończyło sie to wypadkiem



Linia kolejowa na wysokości powyżej 500 m.n.p.m


Odsłonięte piaskowce


Znowu w górę


Łapiemy pobocze?




Królewski Szlak Rowerowy, Biecz - 72 km.

W Starym Sączu na rynku zatrzymujemy się i bierzemy coś na ząb. Nie siedzimy długo, bo zimno. Z pełnymi już żołądkami ruszamy na kulminacyjny etap wyprawy - Przehybę.



Postój w Starym Sączu



I skręt na Przehybę, a jednocześnie początek podjazdu o długości 12 kmZaczyna się niewinnie. Pierwsze kilometry idą lekko, średnie nachylenie waha się od 3 do 6%. Już na samym początku wjeżdżamy w mgłę gęstą jak mleko. I tak cały czas. Mimo wszystko kraobraz dookoła bardzo ciekawy. Strumyk biegący wzdłuż szosy, drzewa wyłaniajace się z mgły.
Każdy kolejny kilometr coraz cięższy, powoli zaczynam czuć osłabienie i odstawać za chłopakami. Końcówa dość ciężka, ze cztery kilometry o nachyleniu 10%.

Pierwsze metry podjazdu dnia






Wyłaniam się z mgły

Krótko przed szczytem cała mgła magicznie znika. Pokazuje się błekitne niebo i miejscami chmury. Finishujemy wspólnie, satysfakcja jest, jesteśmy na górze, wyjechaliśmy bez postojów. I w sumie... nie czujemy się jakoś bardzo zmęczeni.


Satisfaction


Przed szczytem mgła ustąpiła

Charakterystyka podjazdu w skrócie:

• Długość podjazdu: 11 km o nachyleniu 6.9%.
• Przewyższenie: 764m
• Maksymalne nachylenie na 200m: 15.9%
• Największe nachylenie na 500m 13.6%
• Maksymalne nachylenie na 1km: 11.8%

Pierwsze co, to idziemy na taras. Widok wynagradza tę całą jazdę we mgle, coś pięknego. Później ruszamy kawałek drogą kamienistą i znajdujemy polankę z równie ładnymi widokami. Z tego co pamiętam jest tam lądowisko dla helkopterów.


Panorama z tarasu widokowego na Przehybie





Widok z lądowiska dla helikopterów



Wygląda to kapitalnie





Niesamowite błocisko


Wspaniale się po tym jechało







Czas na zjazd. Znów wjeżdżamy w mleko, szybko się nie da, nic nie widać i robi się niesamowicie zimno. Nawierzchnia mokra. Wilgotność duża. Na dół docieramy zmarznięci.




Po zjeździe zatrzymujemy się na ostatni postój. Kupujemy po kanapce z subwaya i w drogę. Już zaczyna robić się ciemno, ale po takiej strawie nabieramy chęci do życia.





Ostatnie jakieś 50 km przebiega bez specjalnych wydarzeń, nikt nie łapie gumy, ani nic w tym rodzaju. Jedziemy już w całkowitej ciemności. Ja z Kubą z dobrym oświetleniem, Arek trochę gorzej, ale jakoś łapie trochę naszego światła.
Ostatnie 20 km dla mnie już ciężkie, ale jakoś docieram do domu. O godzinie... dziewiątej gdzieś.

Temp. 6-13C


W Libuszy, prawie finish

Koło dwunastej idę spać. Znów się nie wyśpię. Jutro o piątej rano w Bieszczady. Oooo tak!