Majorka I - Setki zakrętów, kilka przełęczy i morze

Piątek, 15 kwietnia 2016 · dodano: 15.05.2016 | Komentarze 4

Niespodziewane spotkanie

Budzik obudził nas o 3:30 rano. Standardowo, nie dałem mu się rozkręcić, po dwóch sekundach był już zneutralizowany. Wstawanie o tej porze nie należy do najprzyjemniejszych, jednak powód był na tyle dobry, że całkiem nieźle nam poszło. Na śniadanie zjedliśmy owsiankę. Do torby zostało tylko wrzucić ładowarki i bułki na drogę zrobione już wieczorem. Byliśmy gotowi, pozostało tylko czekać na taxi.

Totalnie mnie zamurowało, gdy na wyświetlaczu zobaczyłem, że dzwoni do mnie pan J., którego imienia, ani nazwiska nie będę tutaj wspominał. W każdym razie to gość, u którego Arek do niedawna mieszkał i którego obaj darzyliśmy średnią sympatią. Podczas rozmowy przez telefon mnie nie poznał, ale gdy podjechał pod dom i nas zobaczył, to jego zamurowało. Zapakowaliśmy się, a ten burknął tylko pod nosem, że gdyby wiedział, że to my to by nas nie zawiózł. Zaśmiałem się w myśli wsiadłem. 
Okazało się, że jedziemy jeszcze zgarnąć jakąś dziewczynę, po czym w niezbyt rozmownej atmosferze ruszyliśmy w kierunku Stansted. Większość drogi na szczęście udało mi się przespać. 

Na lotnisko dojechaliśmy o czasie. Przy zdawaniu bagażu w kolejce poczekaliśmy sobie podwójnie. Po dojściu do taśmy okazało się, że nalepkę trzeba sobie wydrukować samemu przy wadze ustawionej wcześniej (jakieś nowe udogodnienia). Na odprawę dotarliśmy mimo to z dużą nawiązką czasu. Niestety lot się nam opóźnił. Siedząc już w samolocie byliśmy zmuszeni poczekać jakieś 50 dodatkowych minut, co z deka wyprowadziło mnie z równowagi. Z tego co zrozumiałem z bełkotu pilota przez mikrofon, to powodem była kolejka na pasie startowym.
Wybiła 8:20.
OK.
WYSTARTOWALIŚMY.
NARESZCIE.

Jedzenie na drogę


Doris zawsze w pobliżu


Czekając na taxi

LOT

Przy starcie nie było czego podziwiać, bo padało i było przymglone, jednak po krótkiej chwili wylecieliśmy z partii niskich deszczowych chmur i widoki, które zaczęły się nam ukazywać zrekompensowały całe to czekanie na wylot. 
Najpierw mieliśmy pod sobą idealnie szczelny dywan chmur, który przy wybrzeżu zaczął się przerzedzać, a nad Francją był już znikomy. Z okna udało się nam uchwycić Sekwanę. W południowej części Francji chmury zniknęły praktycznie całkowicie, a my czekaliśmy tylko na jedno: PIRENEJE. 
Kiedy zobaczyłem coś białego w oddali wiedziałem, że to one. Idealnie widoczne, praktycznie bez chmurek.
Następnie przelecieliśmy nad Barceloną, po czym wlecieliśmy nad Morze Śródziemne. Lądując mogliśmy się jeszcze napatrzeć z lotu ptaka na południowo-wschodnią część wyspy.
Jak dobrze, że siedziałem od okna ;).


Chmury nad Anglią bardzo zjawiskowe


Sekwana pod nami


Pireneje w pełnej krasie



Podjazd w Pirenejach


Minorka, chyba


Port Alcudia, a któryś z tych budynków to nasz hotel


Półwysep


Szczyty na Majorce



Puig de Randa - zaplanowany do zdobycia na poniedziałek


Pola golfowe

Walka z czasem

Po wylądowaniu, gdy samolot nawrócił na ukazało się nam północne pasmo górskie i Puig Majorem na czele. Robi skubany wrażenie.

Zależało nam na czasie, stracone mieliśmy już 50 minut, więc nie można było sobie pozwolić na kolejne opóźnienia. W samolocie siedzieliśmy z samego tyłu, więc szybko się ewakuowaliśmy. Zdecydowanhym krokiem zmierzyliśmy po odbiór bagażu, tam oczywiście trzeba było poczekać, bo masz na taśmie ukazał się prawie na końcu. W tym momencie wybiło południe, co oznaczało, że bus, którym chcieliśmy jechać pod wypożyczalnię rowerów właśnie nam uciekł. Kolejne pół godziny w plecy, pojechaliśmy kolejnym o 12:30.


Czekając na autobus

Embat Ciclos

Udało się nam wysiąść na dobrym przystanku, do wypożyczalni stamtąd dwa kroki. Na miejscu dane nam było pierwszy raz w życiu zobaczyć plażę i morze z bliska. Piękna sprawa, piasek, woda i opalające się dziewczyny :D Mimo to jednak cieszę się, że jestem z południa Polski i dokoła siebie mam góry :D I tego też nie mogliśmy się doczekać na Majorce.
Na zbyt długie nacieszenie się tymi widokami nie było czasu. Ja poszedłem załatwiać rowery, a Arek zaczął wyciągać z torby wszystko, co miało zostać na nie zamontowane, chcieliśmy to zrobić od razu, żeby maksymalnie odciążyć torbę. 



Odbiór rowerów

 

Plaża w Palmie


Lasie się opalają

Głupi i głupszy

Tak musieliśmy wyglądać jadąc obładowani  do hotelu. Pierwszy z dwoma plecakami (jeden na plecach, drugi na brzuchu), a drugi z torbą na ramieniu. Dystans jaki mieliśmy przebyć wynosił równe 10 km i nie powiem, żeby był jakoś bardzo przyjemny ale jakoś się dotoczyliśmy, nie wpadając przy tym nikomu pod koła.

Hotel znaleźliśmy bez problemu, pan z recepcji był bardzo miły, pozwolił nam schować rowery w bezpiecznym miejscu oraz powiedział gdzie jest najbliższy supermarket. Zostawiliśmy rzeczy w pokoju i ruszyliśmy na zakupy. Woda na dziś/jutro, banany, coś na słodko i kilka innych pierdół.



Ostatnie poprawki i czas udać się do hotelu


Katedra w Palmie

Przygodę czas zacząć

O godzinie 15:30 staliśmy z rowerami przed hotelem, gotowi do startu. Pół godziny opóźnienia, całkiem nieźle, zważywszy, że sam sam samolot spóźnił się prawie godzinę. Temperatura lokalna - 26*C w cieniu. Ciepło.
Odpaliłem Stravę, aby pomogła nam jak najprościej wydostać się z miasta (praktycznie całą trasę miałem w głowie, ale nie chciałem sobie pozwolić na błąd). Przejechaliśmy jakieś 2 km i GPSa można było już wyłączyć. Na rondzie zjechaliśmy na stosunkowo wąską drogę, ze świetną, gładziutką nawierzchnią, istną taflę. Stricte rowerowa, ruch samochodowy znikomy, a ilość miniętych po drodze kolarzy była niezliczona. Był to zarazem początek pierwszego dziś podjazdu - Coll de sa Creu.
Od razu dało się odczuć górski klimat, wapienne skały towarzyszące po obu stronach, szczyty widoczne w oddali oraz ciągłe zakrętasy/serpentyny. MAJORKA - Lubię to.
Podjazd łyknęliśmy w mgnieniu oka. Na szczycie spotkaliśmy Niemca, który jak się okazało, mówił po polsku. Spędziliśmy krótką chwilę na rozmowie, po czym życząc sobie powodzenia rozjechaliśmy się z swoje strony. 


Pokaż trasę GPS


No to jedziem!

Coll de sa Creu (376 m)
Długość - 5,8 km
Przewyższenie - 302 m
Średnie nachylenie - 5%


Pierwsze serpentyny


Pod Col de sa Creu


Kolejne zakrętasy




Puig Major


Col de sa Creu

Przez górskie miejscowości

Zjazd okazał się czystą poezją, nawierzchnia cały czas tak dobra jak wcześniej, dużo technicznych zakrętów i piękne widoki. Po dojechaniu do skrzyżowania skręciliśmy prawo. Ciągle jadąc w dół dojechaliśmy do drogi głównej i odbiliśmy ostro w lewo, w kierunku Puigpunyent.
Od tego momentu ponownie zaczęliśmy się piąć w górę. Zygzakami dotarliśmy do Galilei, małej miejscowości położonej na skałkach.




Górskie klimaty


Jest piknie


W Puigpunyent


Jedno z wielu pól oliwkowych miniętych po drodze






W Galilei 


Willa i góry w tle


Piękny Puig de Galatzo 




Kolejne sześć kilometrów zjazdu szybko doprowadziło nas do es Capdella. Tam się nie zatrzymywaliśmy, skręciliśmy w prawo i pokonując jeszcze jedną znaleźliśmy się w Andratx.


Miasto portowe ściągnięte na zoomie


Znów do góry



W Andratx





Coll de sa Gramola
Długość - 5,3 km
Przewyższenie - 268 m
Średnie nachylenie - 5%

Za rondem w mieście rozpoczęliśmy podjazd pod Coll de sa Gramola. Właściwie to zapomniałem dodać, że już w okolicach Galilei praktycznie przestaliśmy mijać kolarzy. Od Andratx, aż do samego końca nie minęliśmy już o ile dobrze pamiętam żadnego. Ruch samochodowy też był znikomy. 
W takich też warunkach przyszło nam podjeżdżać pod sa Gramolę. Calutka szosa była nasza. Od wszystkich poprzednich podjazd ten różnił się tym, że był całkowicie odsłonięty, więc bez przerwy można było podziwiać panoramy dokoła.
Na szczycie przełęczy przejechaliśmy przez przesmyk wyrzeźbiony w skale i rozpoczęliśmy zjazd do jednego z najciekawszych miejsc dzisiejszego dnia - drogi otoczonej z trzech stron wysokimi skałami, widokiem na morze i dwoma tunelami, uczta dla oczu. Na punkcie widokowym spotkaliśmy parę Finów, którzy zrobili nam kilka wspólnych zdjęć.


Początek podjazdu pod Col de sa Gramola
Przy takich widokach samo ciągnie do góry



Spojrzenie za siebie




Osuwisko skalne


Chyba najpiękniejsze zwiedzone dziś miejsce, skały dookoła, nie sposób tego uchwycić na zdjęciu


O tak, pierwsze tunele!


Zdjęcie robione przez Fina

Wybrzeżem

Dalej droga prowadziła nas wzdłuż wybrzeża, po lewej mieliśmy morze i klify, po prawej góry. Po drodze zaliczyliśmy jeszcze dwa punkty widokowe, jeden w Estellencs, drugi w Banyalbufar. Ach te nazwy...
Z tego drugiego udało się nawet uchwycić Puig Majora. W obu tych miejscowościach też próbowaliśmy kupić wodę, niestety wszędzie już wszystko było pozamykane.



Wąski przesmyk przed nami






Klify


Lazurowe wybrzeże


Chwila relaksu


Na punkcie widokowym 


Szczyt jeden


Szczyt dwa


Szczyt trzy


Szczyty trzy


Bestyjki 


Klify nadmorskie 


Z wieży





W Bayalbufar rozpoczęliśmy ostatni i najdłuższy dziś podjazd - pod przełęcz przed Valldemossą. W momencie, gdy zaczynaliśmy podjeżdżać słońce już chyliło się ku zachodowi, powoli zaczęło się ochładzać, choć wciąż było dobre 20*C.
Gdzieś w połowie odbiliśmy z drogi głównej i węższą kontynuowaliśmy wspinaczkę wijącą się jak wąż szosą.
Dynamiczny zjazd poprowadził nas do Valldemossy. Zatrzymując się tylko, żeby ubrać buffy minęliśmy oświetlone nocą miasteczko i taflą zjechaliśmy aż do samej Palmy.




Przedostatni dziś podjazd


Zachód łapie nas na podjeździe przed Valldemossą





Pod Mercadoną byliśmy o 21:25, czyli pięć minut przed zamknięciem. Kupiliśmy należne piwko i udaliśmy się do domu.
Na miejscu byliśmy o 21:40 - 40 minut później niż przypuszczane. Zanim się wyzbieraliśmy na jutro, była północ. 6 h snu przed nami.
Dobranoc.


Przygotowania przed jutrem


Na zdrowie

Ostatnie przetarcie przed Majorką

Niedziela, 10 kwietnia 2016 · dodano: 12.04.2016 | Komentarze 1

Dziś pogoda piękna, temperatura w słońcu dochodziła do 15*C. O 11:30 spotkaliśmy się pod Sainburym, tam krótkie zakupy i ruszamy. Na początek Burnham Beeches. Jak to niedzielą, rezerwat dość tłoczny.
Po wjechaniu na płaskowyż udajemy się w kierunku Kiln Lane. Tamtędy zjeżdżamy do Bourne End. Przedzieramy się przez miejscowość i odbijamy w prawo, żeby obczaić nowy podjazd pod Flackwell Heath. Okazuje się być całkiem fajny, długi pewnie na około kilometr, kręty, z nachyleniem na oko oscylującym w okolicach 6-10%.

We Flackwell Heath mijamy kapitalną amerykańską gablotę, szerokości autobusu, jakiś Chevrolet czy cuś. Przepiękny. Na obrzeżach robimy krótki postój. Potem odbijamy w lewo i wąską dróżką zjeżdżamy w dół, tylko po to, żeby zaraz znów wspiąć się na podobną wysokość, na obrzeża High Wycombe. Kolejną stromą dróżką zjeżdżamy do Marlow Bottom. Dolna część zjezdu wiedzie spokojnym osiedlem.

W Marlow odbijamy w prawo i główną drogą jedziemy w gorę, w kierunku Lane End. Tam w sklepiku kupujemy picie i jedziemy do Fingest, a tam krótki postój na ławeczce, z widokiem na dolinę. Widać, że na drodze wielu bikerów. 
Dalszy etap to nowy podjazd w Turville Heath, dość długi, dość stromy i bardzo wąski. Przed samym szczytem, na wypłaszczeniu Arek łapie gumę, podobnie jak wczoraj, z przodu. Na szczęście. Okazuje się, że w całkiem innym miejscu, łatka z wczoraj trzyma elegancko, kleimy więc kolejną. 

Pnąc się lekko do góry docieramy do rezerwatu Aston Rowant, lecz o niego nie zahaczamy.  W Stokenchurch decydujemy się jeszcze zaliczyć krótką pętelkę ze zjazdem z Kingston Hill (tam pada Vmax) oraz podjazdem pod Aston Hill. Na podjeździe podejmujemy rywalizację z typkiem na Specu który całość zalicza na blacie, trochę nas zostawiając. Po tym małym kółeczku, jadąc przez Ibstone, zaczynamy zjazd z płaskowyżu. Okazuje się dużo bardziej przyjemny, niż wczoraj w deszczu :P

W Fingest rusza się mocniejszy wiatr i ostatnie 30 km przychodzi nam jechać z 'bryzą' w twarz. Jakoś męczymy zjazd i w Marlow robimy ostatnie ładowanie węgli. Podjazd pod zetkę mozolnie, ale wchodzi. 

Dalej zjazd do Cookham, podjazd pod Kiln Lane, i zjazd do domu. Cały czas pod wiatr...


cad. 74 rpm


Postój w Fingest


Łatanie opony


Wymuszony postój


Uchwycony w Marlow

80 z ekscesami

Sobota, 9 kwietnia 2016 · dodano: 12.04.2016 | Komentarze 0

O 11:30 zbiórka pod Sainsburym. Szybkie zakupy i jazda. 

Kierujemy się do High Wycombe. Na trzynastym kilometrze Arek łapie kapcia. Przód. Mała dziurka. Szybkie łatanie. Jedziemy. Na zjeździe do Wooburn Green wykręcamy Vmaxa. Później 20% podjazd pod Flackwell. Dalej popełniamy błąd i do Wycombe jedziemy główną, strasznie dziurawą...

Po przedarciu się przez miasto wyjeżdżamy już prawie w Lane End. Tam zaraz nad głowami przelatuje nam szybowiec, wrażenie świetne. Jak Arek by dobrze podskoczył to pewnie by go sięgnął ;)
W Stokenchurch zajeżdżamy do Tesco Express. Podczas postoju zaczyna padać, i to dość mocno, chwilę czekamy, jednak nie zapowiada się, żeby miało szybko przestać, więc ruszamy w deszczu. Przez jakieś 10 km jedziemy w deszczu (z małymi przerwami). W Fingest przestaje padać. Mimo częściowego zmoknięcia humor nam nie ustępuję i w dobrym tempie dojeżdżamy do Marlow.

Na prostej przed podjazdem z serpentynami bierze nas dwóch gości. Trzymamy się za nimi. Do pierwszego zakrętu jedziemy w kupie. Dalej jeden z nich wychodzi na prowadzenie, ja za nim, dalej Arek, ostatni konkurent opada z sił i zostawiamy go z tyłu. Po chwili Arek zostaje trochę z tyłu i zostajemy we dwóch. Z 200 m przed końcem podjazdu ruszam do przodu i zostawiam oponenta na jakieś 30 metrów. Na szczycie zwalniam i czekam na Arka. Oponent mija mnie gratulując zwycięstwa na premii górskiej ;)

Dalsza część do domu standardową trasą.

cad. 81 rpm




Po łataniu laczka


W Stokenchurch na postoju, tuż przed deszczem

Niezdecydowany

Piątek, 8 kwietnia 2016 · dodano: 11.04.2016 | Komentarze 0

Przyznam, że długo nie mogłem się zdecydować, czy jechać, czy nie, bowiem bardzo mi się nie chciało. Po dłuższej chwili rozterki jednak zdecydowałem się ruszyć tyłek.
Pogoda średnia, niby ciepło (12*C, gdy ruszałem), ale z dość niepryjemnym wiatrem. 

Trasa: Burnham Beeches, Cookham, Bottom Marlow, Marlow, Cookham, Kiln Lane, BB, dom

cad. 77 rpm




Na Winter Hill

Prima Aprilis

Piątek, 1 kwietnia 2016 · dodano: 11.04.2016 | Komentarze 0

Początek standardową trasą. Na Winterhill odbijam w lewo, w kierunku Pinkneys Green. Później dosyć ruchliwym odcinkiem docieram do Henley. Przejeżdżam przez miasto i jadę w kierunku pagórków Chiltern. Tam przez przypadek trafiam na jakiś rezerwat przyrody, niestety otwarty tylko dla pieszych. Okazuje się być ślepą uliczką, kawałek zawracam. 

Zaliczając fajny podjeździk przez las, udaje mi się ładnie uchwycić bażanta. Za Nettlebed robię małą pętelką, po drodze fotografując dwa ładne kościółki. Następnie udaję się w kierunku Christmas Common i nowym odcinkiem zjeżdżam do Turville Heath. Całkiem długi i ostry zjeździk. 

W Fingest chwila wytchnienia na ławce. 

Powrót jak zawsze.


Tamiza w Henley


Wioślarze


Kościół w Henley


Od lewej: Herakles, Ulysses, Argonaut, Ariadne




Bażant


Grubasek


Staroangielski kościółek w Nettlebed




W Stoke Row


Kościół w Fingest


Kania

Hazelmere

Czwartek, 31 marca 2016 · dodano: 11.04.2016 | Komentarze 0

Późnym popołudniem po pracy.

Traska:
Slough > Beaconsfield > Penn > Hazelmere > Penn > Beaconsfield > Kiln Lane > Slough

83 rpm

Wiosenne sto dwa

Środa, 30 marca 2016 · dodano: 11.04.2016 | Komentarze 0

Na dobry początek Marlow. Potem w górę do Fingest. Następnie podziwiając piękne widoki, jadąc przez Ibstone docieram do zjazdu z Kingston Hill. Za pierwszym razem wykręcam 78,03 km/h. Zachęcony tym wynikiem robię pętlę przez Aston Hill. Druga próba wypada lepiej, lecz nie do końca satysfakcjonująco - 78,43 km/h. Na samym początku podjazdu pod Aston Hill łapię gościa i jadąc 19-20 km/h pokonujemy jakieś 80% podjazdu, później wychodzę na prowadzenie i piłując 26 km/h odstawiam konkretnie konkurenta.

Powrót standardową trasą przez Christmas Common, Marlow, Cookham. Po drodze zaliczam Winter Hill oraz Kiln Lane.

Pogoda miód.


62 rpm






Panorama z podjazdu do Ibstone




Wąska dróżka do Ibstone



Rezerwat Aston Rowant


W oddali niziny

Ścianka

Piątek, 25 marca 2016 · dodano: 05.04.2016 | Komentarze 0

Krótko po pracy, zaliczyć ściankę. Pogoda super. 

cad. 77 rpm

Właściwy początek wiosny

Niedziela, 20 marca 2016 · dodano: 05.04.2016 | Komentarze 0

Tak się złożyło, że dziś pierwszy dzień wiosny, a i ja, i Arek, i Andrzej mieliśmy wolne. Wyszła więc inicjatywa na jakąś setkę. Po wczorajszej średnio przełkniętej siedemdziesiątce miałem dziś trochę obaw przez jazdą. Pogoda zapowiadała się średnio, całkowite zachmurzenie, duża wilgotność i dość mocny wiatr, a do tego katar dalej mnie męczył.

O 11:30 spotkałem się z Andrzejem pod Sainburym na Farnham Road. Arek się spóźniał, zadzwoniłem więc, żeby go popędzić i jak się okazało ten był jeszcze w domu, a wszystko przez to, że przez pomyłkę napisałem mu, że spotykamy się 12:30, zamiast o 11:30. Zmobilizował się więc szybko, a my z Andrzejem czekając pogawędziliśmy trochę na ławce. Międzyczasie niebo zaczynało się ładnie przejaśniać.

Kilka minut po dwunastej już w komplecie wyruszyliśmy spod Metro Banku. Jakoś przedarliśmy się przez miasto i ruszyliśmy w kierunku Windsoru. Tam podobnie, duży ruch i pełno świateł. Minęliśmy zamek i dalej w kierunku południowym pomknęliśmy w stronę Ascot. Lekko pagórkowatym terenem jechaliśmy około 30 km. Kolejnym punktem kontrolnym było Henley. Kilka kilometrów przed miastem okazało się, że droga którą mieliśmy jechać jest remontowana. Pojechaliśmy więc wymuszonym objazdem. 

W Henley zatrzymaliśmy się, aby uzupełnić bidony. Na liczniku około 50 km. Plan był taki, że alternatywną drogą mieliśmy wrócić w okolice Ascot, pojechaliśmy jednak w kierunku Christmas Common. Tereny dużo spokojniejsze, ładniejsze i bardziej pagórkowate. Po wyjeździe z miasta droga lekko, lecz nieprzerwanie zaczęła piąć się w górę. Tak, że od 40 m nad poziom morza wyjechaliśmy na ponad 250. Na całym odcinku widoki bardzo ładne, zwłaszcza, że pogoda dopisała, chmury na niebie układały się w ciekawe kompozycje, a widoczność była bardzo dobra. 

W Ch. Common odbiliśmy w prawo i dłuuugim zjazdem dojechaliśmy do Fingest. Później hopa i w dół do Marlow, gdzie podjąłem z napotkanym kolarzem zjazdowy pojedynek. Jeden za drugim cisnęliśmy aż do miasta. Tam się rozjechaliśmy. Chłopaki dojechali i zadecydowaliśmy się zrobić postój na ławeczce nad Tamizą. Pogoda wciąż utrzymywała się kapitalna, nikły wiatr, słoneczko i 10*C. Idealnie.

Po krótkiej chwili ukojenia ruszyliśmy w kierunku Winterhill. Podjazd w spokojnym tempie, ze szczytu widoku jak zawsze spox. Za Cookham, przed kolejnym podjazdem na moment się rozdzieliliśmy, Adnrzej wybrał łatwiejszą wersję, a my z Arkiem zaliczyliśmy ulubioną ściankę, czyli Kiln Lane. 

Do Slough już standardową ścieżką przez BBeeches.

Średnia wyszła dziś ok, zwłaszcza, że przez ok. 90% trasy prowadziłem, Arek momentami pomagał, a Andrzej dziś trochę słabiej się czuł, więc trzymał się z tylu.
Pogoda wymarzona. Oby za tydzień było podobnie.

cad - 77 rpm.


Postój na batona


Kanie w akcji 



Książkowy kolarz










Bangladesh Airlines

Pętelka po pracy

Niedziela, 13 marca 2016 · dodano: 05.04.2016 | Komentarze 0

Krótko po pracy. Generalnie dość płasko, zaliczamy tylko Flackwell Heath i Kiln Lane. Powrót do lampek.